Verhalen

Vandaag was een vruchtbare dag, om allerlei redenen. Ik heb vier bezoeken afgelegd en wat mij behalve een paar mooie vloeren vooral is bijgebleven, is de gastvrijheid en de vriendelijkheid van de bewoners die mij ontvangen. Heel spontaan worden verhalen opgedist. Verhalen die gaan over toekomstplannen of over vroeger. Dat is een belangrijk aspect van dit project: het is precies wat ik hoopte te bereiken. Ik heb eerder al enkele verhalen kunnen capteren op video. Die van vandaag zijn niet vastgelegd, maar ik breng er alvast graag verslag van uit via dit kanaal.

Mijn expeditie begint in een prachtig oud huis dat tegenwoordig als B&B uitgebaat wordt. De vriendelijkheid waarmee ik ontvangen wordt, belooft alvast voor de gasten die er komen logeren. De uitbaatster, Sabine, vertelt voluit over de historiek van het huis, dat aanvankelijk gemeentehuis en later pastorie was voor het, na jaren leegstand, door hen aangekocht en gerenoveerd werd. Ze behielden de vloeren waar mogelijk, niet alleen tegelvloeren, maar ook prachtig beschilderde plankenvloeren op de verdieping. Ze wil liever niet zelf op de foto, maar Eva, de hond des huizes, figureert graag op de keukenvloer waar haar mandje staat.

De eigenares vertelt niet alleen over haar eigen huis, maar ook over iemand in de buurt. Aangezien die aanwezig is, kan ik meteen ook daar aan de slag. Een heel ander verhaal daar. Jürgen kocht het huis in vrij lamentabele toestand en is nu passioneel bezig met de renovatie ervan. Ook dit huis heeft een geschiedenis om u tegen te zeggen. De oudste delen zouden teruggaan tot de 17de eeuw. Het werd gebruikt als kosterwoning, als schooltje, als gevangenis (voor de plaatselijke dronkaard, dixit de eigenaar) en zelfs als lijkenhuis (maar, opnieuw volgens de eigenaar, er zou ooit maar een lijk gelegen hebben!). Hier wordt de beschadigde dambordvloer uitgebroken en vervangen door een andere oude vloer, ook cementtegels en een stuk decoratiever. Jürgen vond ze in Oostende bij een verbouwing waar ze verwijderd werden. Misschien wordt dit een vakantiehuis. De omgeving is in elk geval bijzonder rustig. Hij poseert/pauzeert even op de tegelhoop in de tuin met zijn hondje.

In de namiddag kom ik bij Godelieve terecht. Achtentachtig is ze, en ze wil niet op de foto, maar praat honderduit. Over de café die het huis vroeger was en dat er wel tien cafés waren in het korte stukje straat waarin ze woont. De vloer in de woonkamer (die vroeger de gelagzaal van het café was) is net voor de oorlog gelegd in 1939. Eigenlijk zijn het twee verschillende vloeren. Alle tegels in het huis kwamen van Vandenberghe weet ze nog (de firma bestaat nog steeds nu in Oostende). En hoe het niet simpel was om een stuk grond te kopen waarvan de eigenaars ook al caféhouder waren en niet nog een concurrent naast de deur wilden. Tot slot verwijst ze me nog door naar haar buren. (Met dank aan Lieven voor de introductie).

Het huis van de buren is samen met het hare gebouwd. Ook al was ik niet aangekondigd, door de voorspraak word ik zonder aarzelen binnengelaten. De deur staat trouwens open, het is warm. En er is bezoek. De bewoonster zit aan tafel met haar twee gasten. Haar man zit in de zetel. Ferdinand staat erop dat ik zijn naam zo noteer. Zijn vrouw lacht eens. Wellicht noemt iedereen hem gewoonlijk Fernand. Ik vraag er niet naar. Terwijl ik foto's neem van de tegels ontspint zich aan tafel een geanimeerd gesprek over hoe veel beter de tegels vroeger waren: dikker, steviger en onverslijtbaar. De bezoeker heeft destijds nog zelf die goeie cementtegels gelegd. Ze merken mij al niet meer op. Ik bedank ze nog voor de gastvrijheid en vertrek. Ze praten verder over de oude tegels. In de tuin vind ik nog een pad gemaakt met oude tegels die ooit uitgebroken werden in het huis: een kleurrijk lappendeken en verderop nog een eenzame decoratieve cementtegel tussen de betontegels.

Alle foto's: © Johan Lingier, 2012